İnsanlığımızı Ne Zaman Kaybettik?

Ne zaman bu hale geldik? Acıya ne zaman alıştık ve acıyla yaşadık? Hangi zamana kadar kendimizi mükemmel bulup sağ ve solumuzu eleştirdik ve araya girmeye başladık? Ya da neden böyle bir arayışa girdik, etrafımızda hep kusur bulmaya çalıştık?

Masum öldü… Üzgündük, geçtik. Sayısındaki kıtlığından memnunduk ve çok olduğunda kısa bir süre sonra unutabildik. Biz haberlerdeki bitmemiş hikayeleri dinledik, eksik tecrübeleri duyduk ama sonuna kadar dikkat etmedik. Bazılarını kahraman ilan ettik, bazılarını da düşman olarak gördük. Aceleyle olan her şeyi unuttuk ve asla unutmayacağımızı düşündük, ne tarihi bilmiyorduk ne de zaman geçtikçe olayları hatırlamıyorduk.

Yangın çıktı… Olay yerini tartıştık; Öyle olmasaydı böyle olur dedik ama yine de akıllı değildik.

Depremler oldu… Hatayı oradaki yaşam tarzında bulduk. Doğuda, batıdan ayrı ayrı bir kulp bulduk. “İyi” diye düşünenlerle aynı havayı solumak zorundaydık. Belki de doğanın bize öğretmeye çalıştığı dersi görmezden geldik.

Kendimizi ne zaman adli bir otorite olarak gördük? Bunu doğru nerede bulduk? İnsanları kıyafetlerine göre yargıladık, yaşadıklarına sebep verdik, bize uygun olmayanları önyargılı yaptık.

Cinsiyete, ırka, yaşa, ölümün önemliliğine ne zaman baktık? Farklı renklerle yaşamanın güzelliklerini ne zaman unuttuk? Ve er ya da geç herkese ne olacağını ölenlere nasıl yükledik?

Düğünlerde çatışmalara, eğlencede patlamalara ne zaman alıştık? Mutlu anlar nasıl aniden en mutsuz ve korkutucu hale geldi? “Kim ne yaparsa ve nerede yaparsa; Neden özgür olduğuna olan inancımızı bıraktık?

“Ölüm Tanrı’nın emridir” çünkü onun hakkında ölülerin arkasından söyleyecek hiçbir şeyimiz yok. Geride kalan hatıralara saygımız yok ama işleriyle, yaşadıkları hayatla ilgili yargılara dönüştük. Ya da onları sevmesek bile sevdiklerini ve ailelerini neden düşünmüyoruz, neden kendimizi onların yerine koyamıyoruz?

Ne zaman buna geldik, sadece İNSAN olduğumuzu unuttuk. Eğer bir insansanız… Kararı Yaradan kendisi versin!…